Aconteceu nunha das máis duras semanas da miña existencia na que o sono escaseaba e o stress abondaba. A mañá, antes da alborada, soou o espertador pero só a lóxica espertou. As lembranzas, os coñecementos e os sentimentos continuaron a durmir. Sen amarras a miña lóxica navegou libre e tomou conciencia da súa existencia ao preguntarse pola cuestión indispensábel senón podes nin intuír a resposta: ¿Que son? Como isto constituíu un pensamento,como boa lóxica, non puido menos que preguntarse: ¿Porque penso? E achou unha resposta: ¡¡Son un ente intelectivo!!. Á fin, o espertador cumpriu a súa función e o resto de min espertou mentres a miña lóxica aínda se interrogaba pola natureza do estraño ruído.
Todo o meu Eu traballando xunto descifrou a importancia do descubrimento. Se fun creado a imaxe e semellanza, se no principio foi a nada e na nada deixou o ronsel da súa solitaria viaxe a miña lóxica:
-¿Qué son?, ¿Porque penso?, Son un ente intelectivo. –Pensou o demiúrgo e todo comezou.
Todo o meu Eu traballando xunto descifrou a importancia do descubrimento. Se fun creado a imaxe e semellanza, se no principio foi a nada e na nada deixou o ronsel da súa solitaria viaxe a miña lóxica:
-¿Qué son?, ¿Porque penso?, Son un ente intelectivo. –Pensou o demiúrgo e todo comezou.
Sem comentários:
Enviar um comentário