quarta-feira, janeiro 31, 2007

Como provocar uma guerra

Naturalmente, a gente comum não quer guerra: nem na Rússia, nem na Inglaterra, nem tampouco na Alemanha. Isso é evidente. Mas, finalmente são os líderes de cada país aqueles que decidem a política, e é sempre uma tarefa fácil arrastar o povo, quer numa democracia, quer numa ditadura fascista, num sistema parlamentar ou numa ditadura comunista. Com voz ou sem ela, o povo sempre pode ser atraído ao chamado dos líderes. Isto é fácil. Tudo o que é preciso fazer é dizer ao povo que está a ser atacado, e acusar as pessoas que procuram a paz de falta de patriotismo e de estar a pôr o país em perigo. Funciona igual em qualquer país.

Hermann Göering, durante o juízo de Nuremberg.

terça-feira, janeiro 30, 2007

Julio Cesar

Os homens, às vezes, são donos dos seus destinos;
A culpa, querido Bruto, não está na nossa estrela,
Senão em nos mesmos, se nos resignamos à inferioridade.

Julius Caesar I,II

domingo, janeiro 28, 2007

Galician Pshyco

Creo que é produto do sono, tal vez dous días sen apenas durmir superaron a miña capacidade de resistencia, quizais caeron os meus mecanismos inhibitorios e a miña libido pasou a rexer a miña conduta. Non o sei pero algo trocou dentro da miña cabeza.

Sinto que o profesor de ecoloxía desafíame, pobre e patético idiota a penas consegue falar. Pensa que ten tantas verdades que transmitirnos que só consegue transmitirnos a miseria da súa existencia.

Pero non é isto o que importa, o que importa o que importa son os desafíos que me lanza coa mirada rétame a loitar con el, cada vez que fai unha afirmación das sementes desafíame. Vou toleralo? Que podo facer? Erguerme e insultalo abertamente. Non iso non seria suficiente para recoller a luva co que me golpeou a cara. Só a loita pola supervivencia satisfará o irrefreábel instinto homicida que me enche.
Iso ocorre, quero matalo. Enchoupar as miñas mans co seu sangue mentres se extingue a súa vida e logo triunfante; poderoso; cuspir sobre o seu cadáver.

Pero algo me impide facelo. Que é? Non o sei.

Se os dous estivésemos a soas un dos dous xa non existiría. Dáme vergoña matalo en público? Eu diría que non posto que o meu asasinato privado faríase público ao sumo nunhas poucas horas e iso eme absolutamente indiferente. Creo que a miña reticencia a matalo debe ter algo que ver co medo a tribo, máis que o medo ten que ser o respecto pola tribo que todo o mundo ten gravado nos seus xens. Non me importa nada matalo pero impórtame a opinión da aula. Por iso vai vivir.

Outra vez me mirou, rise. Sabe que lle perdoei a vide, que fun feble, que non tiven o valor de aceptar o seu reto. É certo, foi o que pasou e agora precisamente por isto debo matalo. Sabe que son feble e el ódiame, non debe vivir.

Agardarei a que remate a clase, seguireino ao despacho e alí, sen grupo que me condene ou deteña, matareino. Os despachos sempre están mesturados cos laboratorios. Podería achar algo co que matalo, non sei tal vez un bisturí, un coitelo, unha maza... Algo que me permita facelo de forma brutal de xeito que poda decatarse do que acontece. Que saiba que non vai ser só un golpe senón que vai morrer.

Saberei que se decatou cando me mire con esa cara de incredulidade, esa cara de non poder crer que realmente vai morrer. Non, iso non lle pode pasar a el –pensará o cretino-. E aí eu gañei, triunfei. Logo non me queda senón matalo, mero tramite.

A clase rematarase e el sairá, iluso, tal vez fale con algún alumno. Dirixirase ao seu despacho e pensará que facer despois, pode que incluso se cite con alguén para despois da súa morte. Patético verdade.


Agatón

sexta-feira, janeiro 26, 2007

Cashback

Curtametraxe, nominada aos Oscar en 2004, que nos da unha penetrante e verídica descrición sobre o embrutecedor que resulta o traballo. A diferenza do preconizado polos marxistas, nos viosbardos creemos que o traballo non dignifica (cousas de funcionarios) senón que embrutece. Nesta corta podemos ouvir unha das mellores definicións do que significa o traballo:


“I trade my time: I
give them eight hours. They give me money. Cashback”. Ben Willis- Cashback

quinta-feira, janeiro 25, 2007

Chamada

Emporiso,
a miña voz que aínda
gosta no cuspe o sangue do vencido non vengado
dí: Escoitade ben, abride ben as orellas,
pobo de Galicia, pobo vencido de Galicia
traballadores asesinados de Galicia
Eu chamo por il, Roi Xordo, compañeiro da xente

Xosé Luis Mendez Ferrín

domingo, janeiro 14, 2007

A importância da lei na Galiza

A lei em Ashur, dizia ele, era menos importante que um primo bem colocado! Adhian, o único Ashurita do grupo, retorquiu com naturalidade:

- As leis servem para os parentes e amigos bem colocados ajudarem os seus parentes e amigos que não estão bem colocados; toda a gente sabe isso!

O poeta admirou em silêncio esta sábia resposta enquanto Rashid largava a rir e exclamava:

-Já sabia que os Ashuritas tendem para a corrupção; mas tanto assim!...

O rapaz, que falara com absoluta inocência, estranhou tal hilariedade:

-Não sei o que é isso da corrupção. Só sei dizer como se vive em Ashur.
-Adhiam- interveio o poeta- não te zangues, não estamos a criticar o teu país, só sentimos uma certe curiosidade. Por um lado, bem vês, a vossa lei torna-vos a vida impossível; por outro, os poderosos torcem-na a favor dos amigos... e que sucede então, diz-me, com aqueles que não têm amigos ou parentes bem colocados?

Perplexo com tanta ingenuidade – da parte de quem devia saber tudo - Adhian encolheu os ombros e respondeu: -Não é há muita gente assim. E depois, quando não se tem amigos ou parentes, o dinheiro arranja-os.

- E quando não há dinheiro?
- Então é uma desgraça. Ma em toda a parta há gente sem sorte. Não é assim nos vossos países?

Rashid ia falar, porém o poeta declarou que aquilo, de facto, não era bem corrupção e sim uma estrutura social.

O Homem Sem Nome
João Aguiar

Lembra ou não lembra à Galiza?