A forza de ollar

Non fai moito ceaba nunha das máis concorridas hamburgueserías dos Viosbardos. A maioría da clientela son parellas ou grupos de amigos novos e matrimonios con fillos. O ambiente é tranquilo e agradábel sen a música estridente que soe caracterizar a estes sitios.

Pois estaba eu concentrado no pracenteiro acto de deglutir a hamburguesa intercalado co cerimonial de mollar a pataca no ketchup. Cando uns berros interromperon o meu moderno culto a miña panza. A uns metros da miña mesa un adolescente no medio da puberdade increpaba a un rapaz un par de anos maior ca el que cometera o abominábel delito de ollalo:

-Que miras?- Dixo o, de agora en diante, coñecido como macarrilla.

-No miraba nada- Dixo o rapaz.

-Como que no gilipollas que mirabas- Terzou o macarrilla.

-Tranquilo tío que no miraba nada- Tratou de apaciguar o rapaz. Craso erro!!. A pesares de que nunha bulla co macarrilla tiña a vitoria asegurada notábaselle que se achaba incomodo coa situación, mesmo diría que lle daba un pouco de medo as estupideces que puidese facer o macarrilla.

O macarrilla en cuestión respondía o estereotipo de macarrilla: máis moreno do habitual, roupa de macarrilla (precisada dun lavado) adornada cunha enorme cadea que mantiña ligada a carteira ao pantalón. Pero o máis interesante del era a súa olladela psicótica de cruel tirano magoado que desfrue torturando a canto ser pode.

Como supoñedes o intento apaciguatorio do rapaz só conseguiu encoraxar ao macarrilla. Que lle respondeu:

-A ostias te voy ensañar yo a mirar- Coa ollada que reflexa a satisfacción enferma desa humanidade lastimosa que só é feliz cando pode vingarse do mundo infrinxindo parte do dano que recibiu.

-No le vas a pegar a nadie así que sigue con lo tuyo- interrompeu un home sentado coa muller e o neno.

-Tu no me conoces y no sabes quien soy- Ollouno ameazante o macarrilla.

-Anda sigue con lo tuyo- respondeulle o home, que tiña unha curiosa olladela de indiferenza e firmeza, unha olladela que indicaba que lle importaba tan pouco que o rapaz se fora como darlle unha boa malleira.

O macarrilla achegouse a el botando todas as maldicións xitanas polos ollos e berroulle- No tienes ni idea de con quien te metes- Mentres lle apuntaba co furabolos no medio da cara. Supoño que encoraxado pola escasa talla do home.

Sigue con lo tuyo – respondeulle tranquilamente o home mirándoo directamente aos ollos.

O macarrilla comezou a irse falando aos berros co rapaz que o acompañaba, e que ata o momento non fixera nada.

-Se va a enterar, le clavo la navaja al gilipollas- dicíalle ao seu acompañante, mentres a súa ollada amosábanos o vacuo das súas ameazas, pois nela non había máis que impotencia e frustración que liberou deitando unha mesa ao chan violentamente provocando un grande estrondo.

O home que o achantou só coa ollada, non puido ver isto porque xa estaba a comer tranquilamente a súa hamburguesa ignorando as valentonadas dun macarrilla ao que xa sabía vencido e nin o sobresáltante estrondo da mesa ao caer puido distraelo do seu mester.