Galician Pshyco

Creo que é produto do sono, tal vez dous días sen apenas durmir superaron a miña capacidade de resistencia, quizais caeron os meus mecanismos inhibitorios e a miña libido pasou a rexer a miña conduta. Non o sei pero algo trocou dentro da miña cabeza.

Sinto que o profesor de ecoloxía desafíame, pobre e patético idiota a penas consegue falar. Pensa que ten tantas verdades que transmitirnos que só consegue transmitirnos a miseria da súa existencia.

Pero non é isto o que importa, o que importa o que importa son os desafíos que me lanza coa mirada rétame a loitar con el, cada vez que fai unha afirmación das sementes desafíame. Vou toleralo? Que podo facer? Erguerme e insultalo abertamente. Non iso non seria suficiente para recoller a luva co que me golpeou a cara. Só a loita pola supervivencia satisfará o irrefreábel instinto homicida que me enche.
Iso ocorre, quero matalo. Enchoupar as miñas mans co seu sangue mentres se extingue a súa vida e logo triunfante; poderoso; cuspir sobre o seu cadáver.

Pero algo me impide facelo. Que é? Non o sei.

Se os dous estivésemos a soas un dos dous xa non existiría. Dáme vergoña matalo en público? Eu diría que non posto que o meu asasinato privado faríase público ao sumo nunhas poucas horas e iso eme absolutamente indiferente. Creo que a miña reticencia a matalo debe ter algo que ver co medo a tribo, máis que o medo ten que ser o respecto pola tribo que todo o mundo ten gravado nos seus xens. Non me importa nada matalo pero impórtame a opinión da aula. Por iso vai vivir.

Outra vez me mirou, rise. Sabe que lle perdoei a vide, que fun feble, que non tiven o valor de aceptar o seu reto. É certo, foi o que pasou e agora precisamente por isto debo matalo. Sabe que son feble e el ódiame, non debe vivir.

Agardarei a que remate a clase, seguireino ao despacho e alí, sen grupo que me condene ou deteña, matareino. Os despachos sempre están mesturados cos laboratorios. Podería achar algo co que matalo, non sei tal vez un bisturí, un coitelo, unha maza... Algo que me permita facelo de forma brutal de xeito que poda decatarse do que acontece. Que saiba que non vai ser só un golpe senón que vai morrer.

Saberei que se decatou cando me mire con esa cara de incredulidade, esa cara de non poder crer que realmente vai morrer. Non, iso non lle pode pasar a el –pensará o cretino-. E aí eu gañei, triunfei. Logo non me queda senón matalo, mero tramite.

A clase rematarase e el sairá, iluso, tal vez fale con algún alumno. Dirixirase ao seu despacho e pensará que facer despois, pode que incluso se cite con alguén para despois da súa morte. Patético verdade.

Agatón