Friaxe

A lúa entra pola fiestra, ilumina unha habitación enorme onde tres homes aterecidos polo frío tremen nun chan de pedra. Soamente unha manta protexe os seus corpos da friaxe da noite. A xeada xa lles chegou ata os osos, facéndolles chocar os dentes. O frío impídelles durmir, o sono foxe diante deles. Os seus corpos cansos e rotos so anceian a alborada para poder fuxir da gaiola de xeo na que se atopan presos.

Aparecen carambos nos narices, respirar; doe, oprime. Unha aguda dor acompaña a cada alento. Na punta case insensíbel do nariz apreciase a pronta dor dos pulmóns á chegada do ar.

O xeo deixou ríxidas as mantas. 

Un deles nota un alento na súa caluga, quizais o sopro da morte pensa aterrado, divertido. É unha morte sen fouce, sen manto negro. Unha morte que treme cun cacho de tea nas mans. Unha morte que sente un frío inmenso. A tela cínguelle o pescozo. Sen aire patexa, revírase, loita. A súa cabeza quentase inundase de calor unha calor que baixa ata as costas e o home deixa de ter frío. Agora dous homes tremen no chan de pedra xunto a eles deitado hai un cadáver.

Achegase a alborada é un deles comeza a sentirse mellor xa non vai frío, el mesmo diría que sente un doce calor. Da cabalo do calor chega o sono, un sono acolledor e agradábel. O home dálle a benvida e o sono apoderase del.

O abrente un home, envolto en dúas mantas, corre e salta pola cela co nariz roto pondo coidado en esquivar dous cadáveres. Un dos cadáveres ten unha manta o outro non.